Maak mijn weg
omslachtig,
schrijf met
inkt die onuitwisbaar
blijft in
ronde halen om de
vaste punten
van de geest.
Laat me
cirkelen op de losse
trage toeloop
van de beelden.
Daar kan ik
dan verblijven,
wachten en de
grip herstellen
op gestalten
die passeren.
Ik rek me uit
om onverhoeds
mijn slag te
slaan en dan te
struikelen in
de dwaze drang
betekenis te
krijgen.
Daar komen
pluimen stoom
die spelen
met verstomd verschiet,
die klare
lucht verdrijven,
ruimte die ik
adem als ik
schrijven
moet terwijl ik
willoos om de
as van
smalle regels
wentel die
me vlokkend verder
dragen.
Op de richels
van ontzetting
staar ik naar
de diepte die me vangt.
Ik draai me
om, verberg me
achter nieuwe
zuilen
met het
uitgekiende speelgoed
dat me zacht
en teder stemt.
Mijn handen
dragen licht en
droog de taal
waarin begrippen
in contouren
zijn bewaard.
Zo, stel me
maar breedvoerig in
om alle
troebelingen te
verstrooien,
haast die voor
me loopt te laten
slinken
in een waas.
Ik schuifel
langs de komma’s,
gebruik ze
als een honk
markeer mijn
omslag waar
ik telkens talloos
ben gemaakt en
in
verlegenheid gebracht, maar
waar ik aan
voorbij kan zwieren.
Verslijt mijn
waarde,
wees
omslachtig.
Het rommelt
ongedurig
omdat ik
onvoldoende dartel,
durf
beducht,
bedrukt,
jaloers
om de details,
de
schoonheid, die ontwerpt.
(251011)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten