September:
rag.
Maand voor het
vilein entree van
het verval dat in
de trage ricochet
van equinox, bevend
treuzeldwaallichtevenwicht,
moeizaam naar
het draaipunt van
de winter zoekt.
In het bladerdek
verschijnt het mozaïek
en panorama
waarop betekenis
verstrijkt, verstilt
een laffe massa ongeduld
die wervelt in zijn kleuren
maar ter aarde zal.
En elke ochtend
is de zon
nog meer ontveld,
schraal beneveld
en nijpt hij
met vermoeidheid
zienderogen het seizoen
tot lijdzaam waken.
We krijgen ongemerkt
weer nieuwe vachten,
rusten op het bont
van tegenzin.
Vanmiddag haalden we
de eerste noten uit hun bolster.
Met gemak.
