Vanuit de verte hoorde zij dat hij
verdween, het pad af door de rozenboog
waarop de zon haar oudste licht omhoog
verwekte en verzwakte; dan voorbij,
hoe hij heel snel het pad op draaide; vrij
op stap het roestig bladerdek bewoog.
Ze wist, ze wacht en waakt met speurend oog
de lange winter door, het stom getij.
De wind stak op en uit het kille vlak
van ’t veld, waarover hij gelopen had,
kwam uit de losgewoelde grond nog broos
de leegte op; een stil verbond dat brak.
En op ‘t moment dat zij naar buiten trad
herkende zij de geur: de laatste roos.
(september 2002)
wat een breekbaar mooi sonnet, Willem.
BeantwoordenVerwijderenik hoor daarin Nina Simone met the last rose of summer.
hgt
anna, hallo,
BeantwoordenVerwijderenik was een tijdje niet meer hier. Ik lees nu pas je reactie. Dank je...
Willem