Zulke momenten

Maak mijn weg omslachtig,

schrijf met inkt die onuitwisbaar

blijft in ronde halen om de

vaste punten van de geest.

Laat me cirkelen op de losse

trage toeloop van de beelden.

Daar kan ik dan verblijven,

wachten en de grip herstellen

op gestalten die passeren.

Ik rek me uit om onverhoeds

mijn slag te slaan en dan te

struikelen in de dwaze drang

betekenis te krijgen.

Daar komen pluimen stoom

die spelen met verstomd verschiet,

die klare lucht verdrijven,

ruimte die ik adem als ik

schrijven moet terwijl ik

willoos om de as van

smalle regels wentel die

me vlokkend verder dragen.

Op de richels van ontzetting

staar ik naar de diepte die me vangt.

Ik draai me om, verberg me

achter nieuwe zuilen

met het uitgekiende speelgoed

dat me zacht en teder stemt.

Mijn handen dragen licht en

droog de taal waarin begrippen

in contouren zijn bewaard.

Zo, stel me maar breedvoerig in

om alle troebelingen te

verstrooien, haast die voor

me loopt te laten slinken

in een waas.

Ik schuifel langs de komma’s,

gebruik ze als een honk

markeer mijn omslag waar

ik telkens talloos ben gemaakt en

in verlegenheid gebracht, maar

waar ik aan voorbij kan zwieren.

Verslijt mijn waarde,

wees omslachtig.

Het rommelt ongedurig

omdat ik onvoldoende dartel,

durf

beducht,

bedrukt, jaloers

om de details,

de schoonheid, die ontwerpt.

(251011)

Herfstmaand

September:
rag.

Maand voor het
vilein entree van
het verval dat in
de trage ricochet
van equinox, bevend
treuzeldwaallichtevenwicht,
moeizaam naar
het draaipunt van
de winter zoekt.

In het bladerdek
verschijnt het mozaïek
en panorama
waarop betekenis
verstrijkt, verstilt
een laffe massa ongeduld
die wervelt in zijn kleuren
maar ter aarde zal.

En elke ochtend
is de zon
nog meer ontveld,
schraal beneveld
en nijpt hij
met vermoeidheid
zienderogen het seizoen
tot lijdzaam waken.
We krijgen ongemerkt
weer nieuwe vachten,
rusten op het bont
van tegenzin.

Vanmiddag haalden we
de eerste noten uit hun bolster.
Met gemak.

Lezing en presentatie op donderdag 17 februari 2011 in de oude raadszaal op de Markt in Lommel (België) om 19.00 uur.

Ik heb deze lezing en presentatie op uitnodiging van de vereniging “Latinos sin Fronteras” (LsF) gehouden. Mijn verhaal heb ik geïllustreerd aan de hand van een uitgebreide diapresentatie op groot scherm.

“Want ik hoef nergens heen, zoals ik hier nu zit terwijl ik opgenomen ben in de duisternis die zwoel is”. Ik begon mijn presentatie met een stuk uit mijn tweede boek “Atlantisch rendez-vous, verhalen uit de Kraalzee”. Ik heb het publiek meegenomen naar de grootse en lichte ruimte in het Caribische gebied, die voor velen de kraal is geweest waarin ontmoetingen plaatsvinden. De Kraalzee is de Caribische zee. Het woord kraal is afkomstig van het Spaanse corral of het Portugese curral dat omheinde plaats betekent, zoals de Caribische zee een omheinde zee is tussen de uitgebreide archipel van landen, eilanden, koraalriffen en atols, ruim 7000 stuks. Een koraalzee ook, waarbij het woord koraal ook weer als een tuin rondom veel eilanden te vinden is.

Nadat ik het publiek had verteld over de ligging en aard van het gebied, heb ik laten zien en horen wat het ongeveer betekent te wonen op eilanden waar de multiculturele en interculturele samenleving al sinds eeuwen normaal is. Het wil niet zeggen dat het zonder problemen is, want op veel eilanden spatten de thymotische energieën vaak hoog op, de erfenis van een bijzondere geschiedenis, waarbij veroveraars en ontdekkers tegenover veroverden en verdrukten stonden. Het was de wereld van de wilde handel, de willekeur van onverschillig globalistische kapitaalaccumulatie: reguliere handel, smokkel, kaperij, piraterij en mensenhandel. Men kan echter de ziel en geest van de moderne Cariben niet begrijpen als men ook hun uitbundigheid en feesten niet kent. Dat is de tegenhanger van de woede-erupties. Ze nemen hun feesten ernstig; zij zijn de eclatante uiting van de vrijheidsbeleving, het grootse leven. De muziek en dans zijn uniek en elk eiland heeft zijn eigen variant. Ook in deze zin ontstaan de legenden en mythen van onder andere het Eldorado dat bij velen tot de verbeelding heeft gesproken en dat hen heeft uitgelokt naar het gebied te komen. De Caribische eilanden zijn het unieke platform en kruispunt van volkeren, naties, rassen, talen en leefwijzen.

Ik heb mijn publiek ook verteld over de gewone gang van het dagelijkse leven, de problemen, de beperkingen en de mogelijkheden in kleine anekdotes, die tegelijkertijd de charmes van de eilanden vormen: de vele dingen die steeds weer kapot gaan, de blunders van bestuurders en de voortdurende moeite die men moet doen om uit te leggen waarom dingen soms fout lopen. Tenslotte heb ik het portret gemaakt van één eiland, dat om zijn natuurlijke schoonheid een diepe indruk heeft achtergelaten: Dominíca. Toen ik er passages uit mijn boek over voorlas, was ik er weer terug en schoot mijn gemoed vol.

Er was niet veel publiek komen opdagen ondanks het feit dat er toch bekendheid aan was gegeven. Het zaaltje, waarin ongeveer 200 mensen kunnen, was dun bezet. Toch heb ik de mensen die er waren, kunnen boeien, gezien hun reacties achteraf. De vereniging LsF heeft in de contacten met de cultuurraad van de gemeente Lommel te horen gekregen dat deze raad ook geïnteresseerd is en heel waarschijnlijk kan ik binnenkort een tweede uitnodiging verwachten voor een presentatie in een grotere ambiance. Voor mijn publiek en voor mij was het geslaagde avond.